Zapłodnienie in vitro jest metodą leczenia niepłodności. Powoduje one sporo kontrowersji w społeczeństwie. Wiele osób wyraża sprzeciw, ażeby taka metoda była dozwolona. Tak naprawdę, jest to jedna ze sposobów rozrodu wspomaganego, zaś w praktyce polega na połączeniu gamet poza organizmem kobiet. Niestety, nie zawsze się udaje, więc takie zapłodnienie to proces wymagający dużej ilości prób. By został zakończony powodzeniem należy wykorzystać wiele zarodków, co krytykują niektóre środowiska. Jednocześnie, korzystnie wiedzieć, iż jeśli dla jakiejś pary nie ma innych sposobów na zapłodnienie, to in vitro jest jedyną szansą na doczekanie się potomstwa.

Jak wyglądają wskazania do zapłodnienia in vitro? Warto wiedzieć, iż taki sposób często traktuje się jako ostateczność, wtedy jak inne metody nic nie dają. Jeśli w ciągu roku, pomimo normalnego współżycia, kobieta nie może zajść w ciąże, jesteśmy w stanie mówić o niepłodności. Właściwie powinniśmy wtedy ustalić przyczynę tej sytuacji.

W tym celu rozpoczyna się diagnostykę niepłodności. W tym sensie, kiedy uda się ustalić przyczynę niepowodzeń, i jeśli będzie to faktycznie przyczyna nieodwracalna, zaczyna się właściwe leczenie niepłodności.

Nie czekaj, zobacz tekst na witrynie (https://www.rehabilitacje.org/gabinet-na-pradniku-krakow), która również Cię zaciekawi. Przeczytasz tam m.in. informację o zajmującej Cię tutaj kwestii.

Składają się na to metody farmakologiczne i chirurgiczne. Niestety, dzieje się czasem tak, że mimo odpowiedniego leczenia, para wciąż nie może doczekać się potomstwa. W takiej sytuacji jedynym wyjściem są techniki rozrodu wspomaganego, w tym właśnie zapłodnienie in vitro (link do gyncentrum.pl).

Jak to wygląda? Stymulacja hormonalna w trakcie pierwszego etapu musi doprowadzić do tego, iż w jajnikach rozwija się parę pęcherzyków Graafa w tym samym czasie. W ten sposób jesteśmy w stanie uzyskać od 5 do 10 dojrzałych komórek w tym samym momencie. Jak wiadomo, w czasie naturalnie zachodzącej owulacji dojrzewa tylko jedna. Kurację hormonalną możemy prowadzić na dwa sposoby. Pierwsza z nich polega na podskórnym wstrzykiwaniu agonisty gonadoliberyny od pierwszego dnia cyklu menstruacyjnego.

Od 3 dnia trzeba dawkować gonadotropiny, a w czasie jak komórki jajowe uzyskają właściwą wielkość, trzeba wstrzyknąć gonadotropinę kosmówkową, jaka kończy etap owulacji. Natomiast, przy drugiej metodzie stymulacji hormonalnej agonistę gonadoliberyny powinniśmy dawkować przez około dwa tygodnie. Tak naprawdę, od tego, czy metoda in vitro będzie efektywna, zależy wiele czynników. Niekiedy pomimo usilnych prób po prostu się nie udaje. W innym zaś przypadku efekty są szybkie.